Nasze życie skoncentrowane jest na patrzeniu – polegamy na wzroku, ufamy mu. To on pomaga nam w zdobywaniu wiedzy, orientowaniu się w otoczeniu czy dostrzeganiu niebezpieczeństwa. Posiada też jednak swoje negatywne cechy. Spojrzenie może być oceniające, może uprzedmiotawiać, buduje dystans. A jednak symbolem naszego świata moglibyśmy uczynić wszystkowidzące oko. Czy na pewno? Wśród nas żyją także ludzie, których postrzeganie jest zupełnie odmienne – to ludzie pozbawieni wzroku. Czy zastanawialiście się kiedyś, jak żyje się w świecie, który zna się tylko ze słyszenia? Spróbujcie choć przez godzinę funkcjonować z zamkniętymi oczami, a zrozumiecie, że wszystko wygląda inaczej, niż myśleliście. Na co dzień się nad tym nie zastanawiamy, ale tworzymy świat, w którym widzenie jest formą uprzywilejowania. Dlatego bycie niewidomym oznacza jednocześnie bycie niewidzialnym. Czas rzucić wyzwanie patrzącemu spojrzeniu i zapytać: czy macie pewność, że wasze oczy nie są zamknięte?

Adam Ziajski, reżyser głośnego i nagradzanego przedstawienia „Nie mów nikomu”, poświęconego osobom niesłyszącym, twórca legendarnego poznańskiego teatru offowego Strefa Ciszy oraz tamtejszej Sceny Roboczej – Centrum Rezydencji Teatralnej, po raz pierwszy podjął się pracy w teatrze instytucjonalnym. Swój „debiutancki” spektakl postanowił zadedykować doświadczeniu niewidzenia. Przez kilka miesięcy przeprowadzał wywiady z osobami niedowidzącymi, ociemniałymi i niewidomymi. Spośród nich wybrał bohaterów spektaklu, reportażu teatralnego, którzy występują na scenie w towarzystwie aktorów Teatru Śląskiego. Przedstawił na scenie świat, którego nie da się zobaczyć.

Scenariusz spektaklu powstał na podstawie wywiadów z bohaterami.

Uwaga: w spektaklu używane są światła stroboskopowe.
Liczba miejsc dla widzów ściśle ograniczona przez liczbę słuchawek do audiodeskrypcji.

Spektakl każdorazowo grany jest z audiodeskrypcją.
Bilety dla osób niewidomych kosztują 5 zł.

Spektakl brał udział w 26. Ogólnopolskim Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej.